اشعار

صد باغ غبطه می‌خورد حتی به صحرا            خورشید وقتی می‌گـذارد پا به صحرا

تـا پـشـت پـای کــاروان آبــی بـپـاشـد            از عـرش اعـلا آمده زهـرا به صحرا

صدبار، خورجین وعده‌های پوچ مردم            یعـنـی مـیا کـوفه، بـیا امـا به صـحـرا

تـا آرزوی نــیــزه‌هـا پـایـان بـگــیـرد            با قاصدک ها می‌رود صحرا به صحرا

فـرقی ندارد کـوفه یا شام ست مقـصد            دل را سپـرده زینب کبری به صحـرا

این نـیـنوا، این طـور سـیـنـین ست اما             موسی چرا آورده هارون را به صحرا؟!

فرقی ندارد که فـراتی هست یا نیست            کـافی‌ست آید حـضرت سقا به صحرا

هر سه عـلی را با خودش آورد تا که            پای عـلی نشـناس ها شد وا به صحرا

اول قتیلش رفت میدان، با خودش گفت            سـر می‌گـذارد آخـرش بابا به صحرا

گودال سرخ و خیمه سرخ و گونه‌ها سرخ            پاشیـده رنگ عـاشقی مـولا به صحرا

طوری که زیر پا مغـیلان جان نگیرد            هی قطره قطره می‌چکد دریا به صحرا

بی‌گوشواره پیش دخـتر بر نمی‌گـشت            مردی که آمد عصر عاشورا به صحرا

عزیز فـاطمه بر کـربلا خوش آمده‌ای            خـلـیل آل عـلـی بر منـا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است            شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

فـرشتـگـان ز قـدوم مبـارکـت بـوسـند            بـیا امـیـر مـلائک بـیا خـوش آمـده‌ای

ز نور تو همه جا کربلاست یابن علی            چه گویمت ز کجا تا کجا خوش آمده‌ای

زنـد به پـای تو قـوم بـنـی اسـد بـوسه            که ای عزیز به دیدار ما خوش آمده‌ای

فـدای غـیرت عـبّاست ای امام غریب            یگـانـه خـامـس آل عـبـا خوش آمده‌ای

قـدم به خاک مَنِه روی چشم ما بگذار            امـام عـشـق ولـیّ خـدا خـوش آمده‌ای

ای به زینب دل و دلـدار بـیا برگردیم            پـسـر حـیـدر کــرار بـیـا بـرگــردیــم

تا رسـیـدیـم به ایـنـجـا بـه دلـم بـد آمد            پـسر فـاطـمـه این بـار بـیـا بـرگـردیم

ترسم این است در این دشت مبدل سازند            روز مـا را به شب تـار بـیا برگـردیم

ترسم این است که یک روز نباشی و شود            خـیـمه‌ها بـر سـرم آوار بـیا برگـردیم

بـین گـهـواره چه آرام عـلـی خوابـیده            تا نـشـد طـفـل تو بـیـدار بیا برگـردیم

من به این دشتِ بلا حس عجیبی دارم            حـرمـله مـی‌رسد انگـار بـیا برگـردیم

به روی دوش عـلمدار ببـین دختر را            تـا به پـایـش نـرود خـار بیا برگـردیم

نکـنـد آب به روی حـرمت بسته شود            هر چه مشک است تو بردار بیا برگردیم

حیفِ رخسار علی اکبر لیلا، حیف از            قـد و بـالای عـلـمـدار بـیـا بـرگـردیـم

کـوفـیان رحـم نـدارنـد بـرادر نَـشَـوی            بـین گـودال گـرفـتـار، بـیـا بـرگـردیم

هـمۀ خـلـق بدهکـار تو هـستند حسین            مـی‌شـود شـمـر طلـبکـار بیا برگردیم

راه نزدیک است دارد بوی مهمان میرسد           بوی سیب و بوی یاس و بوی خوبان میرسد

بوی خون، بوی بلا؛ بوی عطش؛ بوی فرات           بر مشـام کـاروان عـشـق بـازان میرسد

کاروان منزل به منزل میرود تا دشت طف           میرسد کشتی به ساحل یا به طوفان میرسد؟

حاجیان کعـبۀ عـشق اند این زهـرائـیـان           عاشقی اینجاست تا سر حد امکان میرسد

از حرم بیرون شده صاحب حرم واویلتا           کـاروان عرشی شـاه شـهـیـدان مـیـرسـد

آنــقـدر دارد بـه دل عـشـق لــقـاء الله را           عاقبت جسمش به دست نیزه داران میرسد

اشک می‌بارد چو ابر از چشم‌های خواهری           خوب میداند که دارد شام هجران میرسد

گوشوار و زینت و خلخـال سهم میزبان           نیزه و شمشیر و خنجر هم به مهمان میرسد

کودک شش ماهه‌ای سر روی دوش مادرش           بـوسۀ تیر سه پـر تا جای دنـدان میرسد

ذره‌ای شبه پیمبر را هراس از مرگ نیست           با چه شوق و رغبتی اکبر به میدان میرسد

یادگـار مجـتبی دستـش سپر بر جان یار           نعـش عـبدالله آخـر بر عـمو جان میرسد

مـشک بـرداریـد وقـت وعـدۀ عباس شد           در کـنار عـلـقـمه سقـای طـفـلان میرسد

با چه شأن و شوکـتی زینب بیاید کـربلا           با چه حالی بعد از آن تا کنج زندان میرسد

شهر در امن و امان است همه خوابیدند            مردمـانی که غـریـبی تو را می دیـدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز میخواندی            لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

همه گـفتند علی دست به شمـشیر شده            وَه که بین تو و حیدر همه در تردیدند

یا علی گفتی و گفتی که علی بود یکی            این جماعت همگی منکر این توحیدند

میهمان بودی و از بام تو را سنگ زدند            چـقَـدَر بـهـر پـذیـرایـی تو کـوشـیـدنـد

وقت بیعـت تو طبیب تب کوفی بودی            صبح اما هـمگی نـسخـۀ تو پـیچـیـدنـد

گریه میکردی و گفتی که میا کوفه حسین            همه بر حرف پُر از گریه تو خندیدند

شب تو را از کف پایت به سر دار زدند            و ملائک هـمگی پای تو را بـوسیـدند

رحمـت واسعـۀ حیِّ تعالی‌ست حـسین            سایۀ رحمت او بر سر دنیاست حسین

ما هـمه عـبـد خـدا اوسـت ابـاعـبـدالله            ما عبیدیم همه سرور و مولاست حسین

زینت دوش نبی نور دو چـشمان علی            ضربـان دل صدیـقـۀ کـبراست حسین

تا دم آخـر خود فکـر گـنـهکـاران بود            ایهـاالـناس بـبـیـنـید چه آقـاست حسین

هـمۀ خـواسته‌اش بود که دسـتی گـیرد            ورنه از دست کسی آب نمی‌خواست حسین

چون پدر داغ پسر دید خودش میمیرد            کشتنش نیزه و شمشیر نمی‌خواست حسین

شـکـرِ خـدا بـه قـافـلـۀ غــم رسـیـده‌ام            عـمرَم کـَفاف داد وُ به پـرچم رسیده‌ام
شـبـنـم شدم به چـشمۀ زمـزم رسیده‌ام            مـادر، به گـریه‌هـایِ مُـحـرم رسیـده‌ام

مَن رویِ سیـنـۀ تو شدم نـوکـرِ حسین
مادر، پـدر، پسر، به فـدایِ سرِ حسین

خـیـمه زدیم تا بزنـیم از تو دَم، حسین            کوثر شدیم از غـمِ تو دورِ هم، حسین
با ما زبان گـرفـته تمـامِ حـرم، حسین            یا ذَالجـلالِ وَ الکـَرمِ وَ النـِعَـم، حـسین

شـاهِ کـرم بـه حـالِ دلِ مـن نـگـاه کُـن
مـاهِ مُـحـرم است مـرا رو به راه کُـن

لطفِ تو می‌کِشد به حرم عاشقِ تو را            با یک نـگاه می‌شود این سیـنه کـربلا
اِی کـاش دِق کـنم دهـمِ مـاهِ روضه‌ها            آنجا که ظالمی رویِ پیکر گذاشت، پا

به دست وُ پا زَدَن نرسم کاش سَرورم
پَرپَر زدن خوش است رویِ پایِ دلبرم

شادم از این که باز مرا غم نجات داد            دل را زلال گـریه و مـاتـم نجـات داد

یکسال معـصیت کـمرم را هـلال کرد            آخـر مـرا هــلال مـحــرم نـجــات داد

این روسیاه را که شده روسفـید اشک            امسال هـم سـیـاهی پـرچـم نجـات داد

با خود همیشه فکر می‌کنم این کشتی نجات            من را مگر ز موج بلا کم نجات داد؟!

حُبّ الحُسین اجنّنی ای عقل سجده کن            شاید همین حسین تو را هـم نجات داد

دنیا دمی است تا که بگوئـیم یا حـسین            ما را خدا به حرمت این دم نجات داد

آمـد مـحـرم و غـم زهــرا شـروع شد            دلشوره‌هـای زینب کـبری شـروع شد

یـد مـوسی و مـسیحـائی عـیـسی دارد            نفـس تـیغ كـفـش معـجـز احـیـاء دارد

حـسنی زاده، ولی ابن حـسینـش گویند            این حـسیـنی حـسنی رزم تـماشا دارد

ضربه‌ای می‌زند و هـیمنه‌ها می‌شكـند            قاسم بن الحسن اسمی كه مسمّی دارد

این پسر آینه حُسن حسن بود و شكست            پس حسن در همه كرب وبلا جا دارد

عـسل سـرخ ز كـنـج لب او می‌ریـزد            لعـل شیـرین و لب و شور معـما دارد

تاك بود و به مصاف تبر و داس كه رفت            سـرو برگـشت، قـدی هـم قـد آقـا دارد

صورت و سینه تو؛ پهلو و بازوی علی            چقدَر كرب و بلا حضرت زهرا دارد

سپرت سینۀ مجـروح و زره پیـرهنت            اجلت یار و عسل لختۀ خون در دهنت

سیـزده سـورۀ قـرآن عـمـو با چه گنه            شسته با خون گـلویت شده آیات تنت؟

روی هر زخـم تو باشد اثر زخـم دگر            جای مرهـم که گـذارند به زخـم بدنت

آب غسلت شده خون و کفنت زخمِ فزون            تو شهیدی، چه نیاز است به غسل و کفنت؟

می‌زند چاک، گریبان جگر را یوسف            گر ببیند که به خون شسته شده پیرُهنت

جگر سنگ بسوزد ز غمت چون دل من            تو چه کردی که شود سنگ، جواب سخنت؟

قـتـلـگـاه تـو شـده قـتـلـگـه این دل من            می‌چکد خونِ سر از زلف شکن در شکنت

چاک‌ چاک است تنت چون جگر پاک حسن            ای ز سر تا به ‌قدم حُسنِ حَسن در حَسَنت

من نگه کردم و تو دیده به هم دوخته‌ای            جگرم سوخت از این دیده به هم دوختنت

هر دلی شمع‌ صفت سوخته در ماتم تو            چون دل میثم دل ‌سـوخته در انجـمنت

مرکب سوار کوچک کرب وبلا شدی            زهرا شدی،علی شدی و مصطفی شدی

وقتی عسل ز لعل لبت بوسه‌ای گرفت            تـنهـا سـوارۀ حـسـن مـجـتــبـی شـدی

از بس عزیز هستی واز بس که محشری            بـیـن قـنـوت زینب کـبـری دعـا شدی

دل‌ها شکست و غصّه حرم را فرا گرفت            وقتی که از کـنار عـمویت جـدا شدی

بند رکـاب حـسرت پـای تـو را کـشید            تـا راهــی مـیــانـۀ دشـت بــلا شــدی

دانه به دانه مـوی عـمـویت سفـیـد شد            وقتی زمین فتادی و وقتی که تا شدی

در بین معـرکه چقدَر نیـزه خوردی و            پرپر شدی خلاصه شدی نخ نما شدی

یک نیزه دار جسم تو را بر زمین زد و            بـا ضرب کـین کـشتـۀ بـی‌انـتهـا شدی

تشیـیـع پـیکـرت چـقـدر دردسر شد و            آخـر مـیان تکّه حـصیری تو جا شدی

قطره‌ای هستم که از دریا جدا افتاده‌ام            آن غـریبم من که دور از آشنا افتاده‌ام

ناکسان از بسکه بر دور و بر من صف زدند            کـس نـمی‌داند کجـایـم یا کجـا افـتاده‌ام

ای عمو جان گر تو می‌خواهی که پیدایم کنی            آنقـدر گـویم به زیر دست و پا افتاده‌ام

بسکه آمد تیر و بر سر تا به پایم بوسه زد            یــاد بـابــایـم امــام مـجـتـبـی افـتـاده‌ام

گرچه بابا تیر باران شد ولی تابوت داشت            من که تـابـوتی نـدارم بر مـلا افتاده‌ام

ای عمو این آخرین بار است می‌گویم عمو            چون شدم من ارباً اربا از صدا افتاده‌ام

پای کوبم بر زمین تا زمزمی جاری کنم            لااقـل بهـر لـبان خـشک تو کاری کنم

من ز نسل مجـتـبایم وارث شیر جـمل            چون عموعباس می‌خواهم علمداری کنم

دشمنان از نسل آن بنت الخبیث یثربند            با تنی صد پاره بهرت آبرو داری کنم

من ز سینه نعرۀ ان تنکرونی سر دهم            تا که سینه بشکند این شاه را یاری کنم

بی زره رفتم به میدان تا بگویم بر همه            با تمام پـیکـرم از تو طـرفـداری کـنـم

کن حلالم ای عمو گر که خجالت دادمت            خواستم شاید برای غـربتت کاری کنم

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است           تا سحر پـیـمانه ریز کـاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقـیع را ساختیم           ذکر کاشی‌های باب المجتبی یا قاسم است

از همان روزیکه رزق نوکران تقسیم شد           کربلای سینه زنهای حسن با قاسم است

این کریمان به نگاه خود گره وا می کنند           آنکه عمری درد ما کرده مداوا قاسم است

گوسفندی نذر او کردیم و مُرده زنده شد           آنکه نامش میکند کار مسیحا قاسم است

روی ابرویش اگر تحت الهنک بسته حسین           در حرم زیباترین فرزند زهرا قاسم است

نعره زد: ان تُنکرونی ریخت لشکر را بهم           وارث شیر جـمل شاگرد سقـا قاسم است

مرد نجمه بود و صاحب خیمه شد در کربلا           سایۀ روی سر مادر به هر جا قاسم است

با اشاره هر کجا میگـفت: یا زینب ببین           آن سر عمامه بسته روی نی‌ها قاسم است

چونکه قاسم بود بین گـرگهـا تـقـسیم شد           یوسف پاشیده از هم بین صحرا قاسم است

اذنم بده عـمو که دلـم تنگ اکـبر است            از دیدن غـریبی تو! مرگ بهتر است

قاسم به خیمه باشد و تو غصه میخوری؟            آمـاده‌ام چـرا تو دل از من نـمی‌بری؟

هر لحـظه بیـشتر قـفـسم تنگ می‌شود            تو غصه می‌خوری نفسم تنگ می‌شود

مثل حبیب و عون و وهب،عابس و زهیر            یک ذره کن دعا که شوم عاقبت به خیر

خیـر اسـت گر زره نـشـد انـدازۀ تـنـم            چون در عوض عبای تو گردید جوشنم

راضی است فاطمه ز من آیا سؤال کن            فـرزند و نایب حـسنـت را حـلال کـن

سمتم روانه لـشگـری از نیـزه دار شد            گـفـتم عـلـی ولی بـدنـم سـنگـسار شـد

حرف از علی به فرق تو شمشیر می‌زنند            حرف از حسین، گر بزنی تیر می‌زنند

هم دل شکست و هم سرم اینجا شکسته شد            هم سینه مثل سیـنۀ زهـرا شکـسته شد

مـولا بـیا نـیـامـده تـا سـوی مـن اجـل            بـار دگر بـبـیـنـمت احـلی من الـعـسل

لحظات آخر است عمو جان شتاب کن            بـار دگـر مـرا پـسر خـود خـطاب کن

مثل عـلی سرم سر زانـو بگـیر عـمو            خاک از رخم شبیه رخ او بگیر عـمو

آهـستـه تـر بـبـر به حـرم پـیکـر مـرا            آرام کـن هـم عــمـه و هـم مـادر مـرا

این است حرف آخرم ای شاه عـالمین            صد جان همچو من به فدای تو یا حسین

بکش تو تیغ وببین چند حنجر آماده است            برای چوبۀ چوگـان تو سر آماده است

زمین تـوان تحـمل نـداشت جلـوه کنی            برای محشر روی تو محشر آماده است

برای سجده به محـراب طاق ابـرویت            هزار جبهه مسلمان و کافر آماده است

کـدام نـطـق تـوانـد که از تو دم بـزنـد            برای مدح تو در عرش منبر آماده است

ملازمان تو اطهار وجن وانس وملک            کـنار سلطنت شاه، لـشکـر آماده است

اشاره از تو به سر تاختن به عهدۀ ما            همیشه دور و برت سیل نوکر آماده است

بین که در سر بـازار حُـسن، شهـزاده            چقـدر از نـبی مصر بهـتر آماده است

به جـای آب فـراتی که قـسمـتت نـشده            ببین که یکصدُ ده جرعه کوثرآماده است

کـریم، ابن کـریـمی تعجـبی هم نیست            گدای دست تو چندین برابر آماده است

هـزار بار بـمـیرم، دوبـاره زنـده شوم            برای پیـشکشی جان دیگر آماده است

برای بار غـمت شانه‌ای خـم آوردم            بگیر دست مرا، جـان تو کم آوردم
مرا به جمع گدایان خویش مهمان کن            بگو به مادرتان جنس در هم آوردم

اگر غـروب دهم پیـشـتان نشد باشم            دلم خوش است که با اشک مرهم آوردم
دوبـاره موسم حج آمد و نـدیـدمـتان            ولـی بـه نـیـتـتـان آب زمـزم آوردم
شبـیـه سیـنـۀ سـرخـت نـمی‌شود اما            به سینه زخـم کـبودی فـراهم آوردم
مرا مران که برای شفـاعـتم امشب            لـبـاس مـشـکـی داغ مــحـرم آوردم
شب یتـیـم نـوازی توست، منـتظـرم            ببین شکسته سری پای پرچم آوردم
شب شنیدن خون روضه‌های گودال است            بگـیر دست مـرا جـان تو کم آوردم

بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است           ترسی از تیر ندارد زره‌اش پیرهن است

بنـد نعـلـین اگـر پـاره شـود بـاکی نیست           داغی خـاک برایش همه مثل چمن است

شور و شوق حسنی داشت که ثابت می‌کرد           سیزده سال به دنـبال حـسینی شدن است

جان سر دست گرفت و به دل میدان برد           خواست با عشق بگوید که عموجان من است

ناگهان از همه سو نعـره کـشیدند که آی           تیرها! پر بگـشایید که او هم حسن است

نه فرات و نه زمین، هیچ کسی درک نکرد           راز این تـشنه که آمادۀ دریـا شدن است

مـثـل زنـبـور بر او تـیـر فـرو می‌ریـزد           هرکه را این همه کندوی عسل در دهن است

مــشـتـری هـای فــراوان فـــراوان دارد           هر کسی نقره، طلا، هر که عقیق یمن است

این شعلۀ عشق است كه درمان نپذیرد            معـشوق ز عـاشق اَثر آسـان نـپـذیـرد

جز اشك تـمنّا كه گِـره وا كـند از كار            كــردارِ دگـر فــایـده چـنـدان نـپـذیـرد

این رابطۀ عشق عجب معجزه آساست            این مـرحله را جـز دلِ بـریان نـپذیرد

معشوق حسین است و عاشق دلِ زینب            محـبـوب ز احـبـاب بجـز جان نپذیرد

فرمود به طفـلان كه دلِ عـاشقِ مادر            جز كـشتـه شدن  در ره جانان نپذیرد

با خویش همی گـفت: مبـادا كه برادر            از خواهـر خود هـدیۀ قـربان نـپـذیرد

اینجاست كه بر دامن مادر بزند چنگ            بی‌فـاطـمه این مرحـلـه پـایـان نپـذیرد

دو آیــنــۀ زیــنــبــی آمـــادۀ رزمــنــد            این صحـنـه بجـز آیـنـه قـرآن نپـذیرد

گـیـسوی كـمندِ یكی از شـانه سرازیر            زلـف دگـری سـلـسـلـه بـنـدان نپـذیرد

شمـشیر كجا و قـد و بالای دو ریحان            این قـامتـشان هـیچ كـمـان دان نپذیرد

تكبیر به لب تیغ به كف هر دو كفن پوش            كـس فـاتـحـۀ تـازه جــوانـان نـپـذیـرد

می‌خواست عـدو حیله کند بر دو دلاور            دید از دو طرف رِخنه به رِندان نپذیرد

از هـیـبـتـشان لرزه به جانِ سپه افـتاد            آزاده بـجـز جــنـگ نـمـایـان نـپـذیـرد

شـاگـرد دبــسـتـان اَلـفـبـای عـلــمـدار            هـنگامـۀ پـیـكـار سـر و جـان نـپـذیرد

كُـشتـنـد بـسی از سپـه كـفـر به یك آن            افزونتر از این را لب عطشان نپذیرد

از میـمنه تا میـسره این لشگـر كـوفی            ایـنگـونـه پـذیـرایـی مـهـمـان نـپذیـرد

شمشیر و سنان بود كه هر سوی روان بود            آنـقـدر گـران بـود كه انـسـان نـپـذیرد

سیـمین بدنـان تشنه لب از پای فـتادند            از پـای فـتـاده نَــفـَس ارزان نـپـذیـرد

داغـی به دل بانوی مـظلـومه نشاندند            داغـی كه دل هـیچ پـریـشان نـپـذیـرد

تا كه نـشـود از هـمه شـرمـنـده برادر            خـواهر طلـب نـعـش شهـیـدان نپذیرد

از خیمه نظـر كرد به چـشمان بـرادر            دید ابـر بهاری است كه باران نپذیرد

این دو سـربـاز جــوان رزم آورنـد            هر دو ابن الجـعـفـر ابن الحـیـدرند

دو وجـیهـاً عـنـد ربّـک دو عـزیـز            مـیــوۀ دل، نــور چـشـم حـیــدرنــد

دو چــکــیـــده آیــــۀ قـــرآن حـــق            دو اثــر از مـکــتـب پـیــغــمـبـرنـد

ایـن دو مـشـتـاق صـعــود آسـمــان            در حـقـیـقـت بـال‌هـای جــعــفـرنـد

تـنــفــقــوا مــمــا تـحــبّــون مـنــنـد            گرچه هر دو ریـزه خـوار اکـبـرند

وارث اســـمــا و زهـــرایـــنـــد، آه            یــادگــار گــلــشـنـی نــیــلــوفــرنـد

می‌رخـورم سوگـند بر اشک رباب            پـیــشـمــرگــان عــلـی اصـغــرنــد

با هـمـه لـب تـشـنـگـی بـنـگـر اخـا            با شهـامـت قـلـب لـشـگـر می‌درنـد

گـو عـلــمـدارت بـبـیـنـد رزمـشـان            هـر دو شـاگـرد امـیــر لـشـگــرنـد

تـا کـه قـتــل تـو عـقـب افــتـد اخــا            تـیـرها را بر سـر و تـن می‌خـرنـد

تـو به فـکـر من ولـی من فکـر تـو            عـاشــقــان دلــواپـس یـکـد یـگـرنـد

بوده‌ام بنـت الـشهـید اُخـت الـشهـیـد            حـالــیـا اُمُّ الـشــهــیــدم بــنـگــرنــد

گـر کـه افــتـادنـد بــر روی زمـیـن            جـسمـشان بگـذار، گر چه پـرپـرنـد

در مـیــان کــوفــه تـا بــازار شــام            روی نــیـــزه حـافـظــان مــادرنــد

گـرچـه نـاقـابـل ولـی از لـطـف تـو            آبــروی زیـنـبـت در مــحــشــرنــد